Ik leef in een bubbel, daar ben ik me heel erg van bewust. Om mij heen hoor ik mensen wel praten over de hoge energierekening en de stijgende prijzen in de supermarkt, maar echt zorgwekkende gevolgen lijkt het nog niet te hebben.
Ik hoef echter slechts een blik te werpen op Social Media en ik krijg al snel het gevoel dat bij steeds meer mensen het water aan de lippen staat. De hashtag #ikredhetnietmeer is trending op Twitter. Veel mensen redden het niet meer. En dan moet de winter nog komen.
Energiekosten crisis
Poetin heeft aangekondigd dat hij de gaskraan dicht houdt, zolang Europa nog sancties in stand houdt tegen Rusland. En Europa is heel erg afhankelijk van dat gas. Sommige landen meer dan anderen, maar iedereen voelt het.
De inflatie blijkt in augustus opgelopen te zijn naar 12% (bron: CBS) en een groot deel hiervan is te wijten aan de stijgende kosten voor energie. Hierdoor zien velen hun voorschotnota ineens verviervoudigen. Consumenten EN bedrijven. Geen pretje, als je het al niet breed hebt.
En dan krijg je al snel dit soort berichten in de media 👇🏻
De zorgen groeien
Er zijn dus heel wat zorgen, onder een alsmaar groeiend deel van de bevolking, om rond te kunnen komen en te kunnen blijven betalen voor basisbehoeften als huisvesting, voedsel en energie. En dus wordt de roep om ingrijpen ook steeds luider.
Maar ingrijpen door wie? De overheid, met name. De politiek zal iets moeten doen, maar de vraag is of ze dit kunnen en willen. Want niets is zonder gevolgen. Mensen helpen om in hun basisbehoeften te kunnen voorzien kost geld. Veel geld!
En dus schoot het me van de week ineens te binnen: als steeds meer mensen het financieel niet meer redden en dus gered moeten worden door de overheid (en banken), zou dit dan wellicht een ideale gelegenheid zijn om de komende jaren het basisinkomen er doorheen te drukken?
Basisinkomen
Want wat is een basisinkomen eigenlijk? Het voorstel zou zijn dat alle inwoners een maandelijks bedrag zouden krijgen om minimaal in hun basisbehoeften te kunnen voorzien. Direct op je bankrekening, zoals bijvoorbeeld in Amerika al is gebeurd tijdens de corona-crisis. Niet eenmalig, maar permanent.
Door mensen tegemoet te komen in hun eerste levensbehoeften, voelen mensen zich veilig. Je hebt dan immers geen stress meer over huisvesting, voedsel en energie. Die veiligheid zou de paniek en stress wegnemen, mensen gelukkiger doen voelen en productiviteit stimuleren (over dat laatste twijfel ik nog).
Ok, iedereen zou dus een minimale vergoeding krijgen voor de basisbehoeften. En de manier waarop dat moet gaan plaatsvinden, is door letterlijk geld te storten op de rekening van alle inwoners.
Maar hoe ga je er dan voor zorgen dat mensen daadwerkelijk dat geld gaan uitgeven waar het voor bedoeld is? Want eerlijk is eerlijk: geef mensen gratis geld en velen zullen er andere dingen mee gaan doen dan het betalen van eerste levensbehoeften.
Dus je wilt als uitgever van dat geld controle over de bestedingen. Dat gaat nu niet, want iedereen kan doen en laten wat hij wil met zijn euro’s (binnen de kaders van de wet natuurlijk).
Central Bank Digital Currencies
Hoe krijg je controle over de besteding van die uitgedeelde euro’s? Digitaal programmeerbaar geld. Oftewel, tadaaaa: Central Bank Digital Currencies. Het beoogde en betwiste wondermiddel van de financiële controleurs. Met een CBDC kan de verstrekker van geld, programmeren waar dat geld aan uitgegeven kan worden.
Wil je die duizend euro aan basisinkomen gaan beleggen? Computer says no. Wil je er een goed doel mee steunen? Computer says no. Of misschien wil je sparen voor een mooie vakantie? Helaas, opnieuw: computer says no.
CBDC’s staan al langer op de agenda van veel landen in de wereld. De Europese Commissie heeft zelfs al diverse papers uitgebracht met plannen ter introductie.
Maar wie in z’n “right mind” zou vrijwillig geld accepteren waar je in feite zelf geen zeggenschap over hebt? Waarmee iemand anders voor jou bepaald heeft waar dit geld aan uitgegeven mag worden? Nou, in principe heel weinig mensen. Want wij houden niet zo van die controle en keuzebeperking.
Tot het moment dat het water je aan de lippen staat en jij niet meer weet hoe je jouw gezin gaat onderhouden, met al deze stijgende kosten. Zodra je niet anders meer kunt doen dan hopen op een wonder, een helpende hand of redder in nood.
Wanhoop doet mensen smachten naar veiligheid en een gedegen oplossing. Met welke voorwaarden die oplossing bekleed zal zijn, doet er dan niet veel meer toe. Een krachtige oplossing om uit de ellende te komen, daar gaat het om. Kieskeurig ben je als het goed met je gaat en je die luxe kunt permitteren. Niet wanneer je dreigt jouw huis uitgezet te worden of onderneming kwijtraakt.
Geen voorspelling, maar: als dit een bordspel zou zijn, zou ik de basisinkomen-kaart inzetten zodra de meesten het hoofd financieel niet meer boven water kunnen houden. Wanneer de roep om hulp zo luid is, dat de meeste mensen hun ogen zullen sluiten voor de voorwaarden die de redder aan het hulppakket stelt.
“Never waste a good crisis”
– Winston Churchill
Doe ermee en denk hiervan wat je wilt. Dit is slechts mijn poging om wat punten aan elkaar te knopen. Vorm jouw eigen mening!
