Ik heb last van een verslaving. Een koopverslaving. En niet het type waarbij ik impulsief spullen koop, zoals kleding of dure gadgets. Maar eentje waarbij ik veel te graag mijn geld uitgeef aan beleggingen en andere investeringen. Dat kan nog wel eens voor problemen zorgen. Maar ik heb er iets op gevonden: spaardeposito's.
Toen ik nog werkte en maandelijks een vast inkomen had, hield ik nauwelijks geld aan op een spaarrekening. Afgezien van een beperkt saldo voor onvoorziene uitgaven. Zoals wanneer de wasmachine kapot zou gaan.
Veel spaargeld dat niets staat te doen
Een vast inkomen gaf mij de zekerheid dat ik het meeste geld kon besteden aan investeringen. Mocht ik een keer te diep “dippen” in mijn spaarsaldo, dan vulde ik dat direct op salarisdag weer aan. Niets aan de hand.
Maar nu ik geen vast inkomen meer heb, heb ik relatief veel geld op een spaarrekening staan. Dat geld is bedoeld om een jaar van te kunnen leven, tijdens mijn mini-pensioen. Dus dit is geen kapitaal wat ik zou moeten gebruiken om mee te investeren.
Er staat op dit moment nog altijd ruim 7 maanden aan leefkosten (zegge: €14.000) op deze spaarrekening bij de bank. Dat is geld wat niets hoort te doen. Het staat er maar te staan, te wachten tot ik er elke maand €2.000 vanaf haal om mijn maandelijkse kosten van te betalen.
Ik wil mijn stilstaande geld aan het werk zetten
En daar wringt de schoen. Het is een behoorlijk bedrag en ik merk dat ik eraan wil komen. Dat ik het (voor een deel) aan het werk wil zetten. Bijvoorbeeld wanneer er een mooi dividend-aandeel in prijs gedaald is. Of wanneer er een leuke startup financiering zoekt. Heel even een beetje geld van mijn spaar halen, dat moet kunnen toch?
Nee! Ik moet mezelf min of meer tegenhouden. Even die vinger van de knoppen halen. Elke keer weer. Ook al heb ik het meeste geld de komende maanden niet nodig voor maandelijkse of onvoorziene uitgaven, het staat er met een reden: zekerheid.
Zekerheid dat ik genoeg geld heb om het jaar rond te maken, zonder vaste maandelijkse inkomsten. Wat er ook gebeurt met de beurzen en mijn eigen situatie, ik wil dit geld niet gaan vastzetten in investeringen. En het dan (zul je altijd zien) moeten verkopen met verlies, wanneer ik het écht nodig heb voor mijn huur, boodschappen etc.
Een gebrek aan discipline
Maar ik ben verslaafd. Ik ken mezelf inmiddels maar al te goed. Ik wil dit geld gaan gebruiken. Nuttig maken. Rendement halen. Nee, nee, nee….blijf er vanaf, jongen!
Nu zul je misschien denken (want zo dacht – en denk – ik ook):
“Kom op zeg, een beetje discipline is toch niet zo'n opgave? Dat geld staat er om van te leven. Je wilt toch niet je eigen glazen ingooien, tijdens jouw mini-pensioen?”
Ik ken mezelf: het is niet moeilijk om er niet aan te komen. Maar het is makkelijk om het WEL te doen. Dus ik ben op zoek gegaan om een manier te vinden om mezelf, of eigenlijk mijn spaargeld, te beschermen tegen mijn eigen neigingen en impulsen.
Het nadeel van een spaarrekening (afgezien van de lage rente) is dat hij digitaal makkelijk leeg te halen is. Zonder al teveel moeite. Immers, via twee klikken in de bank-app staat het op mijn beleggingsrekening.
Die frictieloze toegang tot dit geld, is waar het mis kan gaan. Dat is mijn single point of failure. Mijn achilleshiel.
Spaardeposito's: een kluis met tijdslot
De oplossing ligt hem voor mij in het volgende: ik wilde iets hebben wat als een kluis zou fungeren voor mijn geld. Ik wil niet bij mijn geld kunnen. Althans, niet voordat ik het echt nodig heb om in die maand van te leven. Een soort “time release” systeem. Een kluis met tijdslot.
En die heb ik gevonden in spaardeposito's bij Knab. Ik ben nooit echt fan geweest van spaardeposito's. Je zet je geld weg voor een bepaalde tijd en krijgt er nauwelijks rente voor terug. Zeker in de huidige tijd. Sterker nog: vaak krijg je op een flexibele spaarrekening meer rente dan via een spaardeposito (korte termijn).
Ik heb nu mijn spaargeld, dat dus NIET bedoeld is voor investeringen, vast staan in een aantal spaardeposito's. Elke 2.000 euro die in de nabije toekomst bedoeld is voor mijn maandelijkse kosten, staat nu vast voor de komende periode. Ik kan er niet aankomen.
Mis ik daardoor koopkansen? In principe niet, want het geld is hier nooit voor bedoeld geweest. Krijg ik hiervoor een leuke rente? Nee, want gemiddeld krijg je voor zo'n korte-termijn-spaardeposito (van één tot meerdere maanden) slechts 0,01% rente. En dat is maandelijks op een vastgezet bedrag van €2.000 nog geen 2 eurocent.
Ik hoor ook veel mensen over spaardeposito's via Raisin, maar hier heb ik zelf nog geen ervaring mee. Misschien ook waard om even te checken.
Conclusie
Maar, een spaardeposito is voor mij een kluis met tijdslot. En kluis die ik zelfs met goed gereedschap niet leeg kan halen. Ja, je kunt een spaardeposito in veel gevallen vroegtijdig beëindigen, maar hiervoor betaal je wel opnamekosten of een boete. En die ligt dan weer vele malen hoger dan de rente die je ontvangt. Redelijk nutteloos dus, als je het mij vraagt.
Hiermee zorg ik ervoor dat ik niet in mijn eigen valkuil trap. Het klinkt wellicht voor veel mensen wat omslachtig en in jouw geval he-le-maal niet nodig. Jij zult wellicht meer discipline hebben dan ik. Of een mooi maandelijks salaris hebben. Maar in mijn huidige situatie, werkt deze manier HEEL rustgevend.
Elke maand, een week voordat ik mijn maandelijkse kosten aan mezelf stort, komt er een bedrag van €2.000 vrij. Te laat om uit te geven aan investeringen, op tijd om (goed) van kunnen te leven. Sommige banken bieden overigens dit soort korte-termijn-deposito's al niet meer aan. En wellicht de Knab bank ook niet in de toekomst. In dat geval zal ik op zoek moeten naar een ander type kluis met tijdslot.
Maar tot die tijd werkt dit nog prima. Nooit gedacht dat ik ooit nog eens een deposito zou gaan gebruiken. Maar op ieder (spaar)potje past kennelijk een dekseltje.
Weet jij andere manieren om een soort kluis met tijdslot te gebruiken voor je spaargeld? Let me know!
