Daar zit je dan. Aan de eettafel, met een kop koffie. Het is alweer een maand geleden dat ik mijn baan heb opgezegd. Voor het eerst in mijn volwassen leven heb ik geen werk. Ik neem je even mee hoe het me, tijdens de eerste maand van mijn mini-pensioen, is vergaan.
Allereerst het overduidelijke cliché: niets loopt zoals je van te voren verwacht. Nog voordat ik besloot om te stoppen met werken en een mini-pensioen te nemen, had ik heel wat onderzoek gedaan naar de effecten van zo'n transitie.
Onder andere door ervaringen te lezen van andere mensen die hetzelfde hadden gedaan. En het blijkt dat dit voor ieder toch echt anders is. Je kunt er over lezen en je voorbereiden wat je wilt. Het loopt altijd anders.
Afscheid nemen van mijn comfort zone
Om te beginnen, mijn afscheid. Door de situatie en maatregelen rondom corona, zat ik in de laatste maand van mijn baan al thuis. Hierdoor reisde ik al niet meer naar kantoor. En mijn afscheid op vrijdag 3 april was virtueel, via een online borrel.
Dat is op zich al raar. Ik trok geen fysieke deur achter me dicht, kon geen collega's omarmen en ondanks hun warme woorden voelde het toch afstandelijker dan ik me had voorgesteld.
Zo ook de dagen erna. Ik werd elke dag vroeg wakker en kon het me nog niet echt beseffen. Want, het enige wezenlijke verschil met de weken ervoor, was dat ik nu de dag niet begon met e-mails en meetings. Fysiek was er niets anders dan anders: thuis, laptop, orde van de dag.
En ineens drong ook het besef door: nu is er niemand die mij vertelt wat ik moet doen. Niemand die me zakelijk nodig heeft. Dus ik moet mijn eigen invulling gaan bedenken. Mijn eigen waarde, buitenom wat ik in mijn comfort zone al die jaren was gewend.
Loslaten van ingebakken routines
Wat ik me verder realiseerde is dat 15 jaar aan opgebouwde routine, ook tijdens m'n eerste weken zonder baan, nog steeds in mijn “systeem” zat. Ik voelde elke dag de noodzaak om mijn mails te checken en bij elk bericht in de media moest ik even aan mijn oude werk denken.
Is de NOW-regeling wel doorgekomen? Is het druk? Zouden er collega's onzeker zijn over hun baan? Zou ik niet even iemand moeten bellen voor een status-update?
Zelfs in mijn nieuwe situatie, zorgde mijn onderbewustzijn nog elke dag voor dit soort checks. Momenten waarop mijn standaard programmering instinctief schakelde naar mijn oude verantwoordelijkheden als manager van zo'n 40 man.
Dat duurde welgeteld 4 weken. Pas in de afgelopen week merk ik dat mijn nieuwe situatie begint in te dalen. En dat ik oude patronen aan het loslaten ben.
Verwachtingen zijn anders dan realiteit
Wat ik mij maanden geleden had voorgenomen, was om elke zonnige dag op een terras met een boek te gaan zitten. Tijdens mijn mini-pensioen even onthaasten en even uit huis. Wij hebben geen balkon of tuin, dus die gedachte gaf me een gevoel van vrijheid.
Dat liep dus ook even anders: de horeca was dicht en overal in onze buurt waren de rustige plekken ineens niet rustig meer. Veel mensen zochten de openbare bankjes en grasvelden op, omdat iedereen in hetzelfde schuitje zit: thuisblijven en even in je eigen buurt blijven als je eruit wilt gaan.
Ook had ik me voorgenomen om, zodra ik mijn eigen dag kon bepalen, veel bij familie en vrienden op bezoek te gaan. Even wat meer aandacht voor familie, omdat er door de stress en drukte van werk vaak minder tijd voor was.
Vaker een BBQ met vrienden, doordeweeks op een zonnige avond, zonder dat ik me druk hoefde te maken over de voorbereidingen met een drukke agenda de volgende werkdag.
Maar, het liep anders. Ik en mijn vriendin zaten voornamelijk thuis en zagen een maand lang vrijwel niemand. En dat terwijl ik geen werk had en zij nog wel gewoon elke dag keurig om 08.00 uur achter de laptop zat en haar agenda, meetings en taken afwerkte.
Schuldgevoelens
En daarmee kwam gelijk het volgende besef: schuldgevoel. Want ondanks dat mijn vriendin me volledig steunt in mijn proces en besluit, voelde ik me toch niet geheel vrij om dan maar te doen wat ik wilde. Zij was aan het werk en ik kon, mocht ik willen, de hele dag Netflixen.
Nu ben ik hoe dan ook niet het persoon dat dit graag doet, maar zelfs een uurtje hier of daar voelde – vooral in de eerste weken – heel onnatuurlijk. Lekker op de bank om 12.00 uur voor de TV liggen, terwijl zij met collega's hard aan het werk is.
Dat was even een proces. En het resultaat is dat ik nu, na een maand, nog altijd hier niet helemaal een ritme in heb gevonden. Ik kies deels voor mezelf en deels houd ik (on)bewust toch rekening met de enige werkende in huis. Zonde, en ga ik hier later op terugkijken met spijt? Te vroeg om te zeggen, denk ik.
Wat doe ik heel de dag?
Wat doe ik dan heel de dag, nu ik geen baan meer heb? Verrassend genoeg voelt elke dag nog steeds als te kort. Ik ben voornamelijk bezig met onderzoek voor deze blog. Er speelt op dit moment zoveel in de wereld, dat er heel veel onderwerpen zijn om over na te denken en over te schrijven. Dus dat houdt me bezig.
Daarnaast probeer ik mijzelf een nieuwe routine eigen te maken: de dag beginnen met mediteren, lezen en even zo weinig mogelijk input, voor 12.00 uur. Ik merk namelijk dat ik, zonder daginvulling van een baan, zonder moeite mijn dag zou kunnen vullen met allerlei random zelfverzonnen taken.
En ik wil me ook bewust zijn van de vrijheid die ik heb om zelf te bepalen waar mijn uren per dag in gaan zitten tijdens dit mini-pensioen. En de dag beginnen met Twitter en het nieuws, zorgt er al snel voor dat ik aan het eind van de middag naar de tijd kijk en me afvraag waar de dag gebleven is.
Leven van een budget
Voor het eerst heb ik een maand geleefd met een budget, zonder de garantie dat op de 25e van de maand mijn bankrekening weer zou worden aangevuld met salaris.
So far, so good. Ik had verwacht dat ik me veel drukker zou maken, zodra het eenmaal zover was. Misschien nog te vroeg om er een conclusie aan te verbinden (het is pas een maand, hallo). Maar ik merk wel dat het bewust leven met een budget, de afgelopen jaren, me heeft getraind om goed in te kunnen schatten wat ik nodig heb.
Zoals ik in mijn vorige post ook al zei, heb ik diverse budgetten opgesteld voor het komende jaar. Om van te leven, om mezelf wat luxe toe te staan en om te blijven investeren.
Niet geheel verrassend: er is in april minder naar “luxe” gegaan en meer naar boodschappen voor thuis. Maar overall, heb ik in april toch zo'n 10% minder uitgegeven dan gebudgetteerd. Waar gaat die 10% heen? Naar mijn Emergency Fund. Dit geef ik niet uit, maar werk aan het uitbreiden van mijn buffers voor komend jaar.
Conclusie: een maand verder
Slow down, dat is mijn mantra deze weken. Even de rust nemen om al die adrenaline, verwachtingen, “moet'jes” en stress uit m'n systeem te spoelen. En me meer bewust te worden van de dag, van de vrijheid en de mogelijkheden die dit mini-pensioen me biedt.
Veel dingen zijn niet zo gelopen als ik me van tevoren had voorgesteld. Maar dat is het leven. Ook al loopt het niet volgens plan, het proces van plannen heeft me wel degelijk geholpen. Ik ben flexibeler om met veranderende situaties om te kunnen gaan.
En wat ga ik de komende maand doen en ervaren? Who knows. Ook dat zal waarschijnlijk anders zijn dan ik me nu kan voorstellen! ;-)
