Ik zou bijna vergeten dat het alweer ruim 3 maanden geleden is dat ik mijn mini-pensioen-avontuur ben begonnen. De schoolvakanties zijn hier inmiddels van start gegaan en ook trekken steeds meer vrienden en familie erop uit. Toch voelt het niet alsof ik midden in de zomer zit…
En dat is gek. Normaal gesproken ging er bij mij toch altijd wel een soort van mentaal “belletje” af, wanneer het zomerse spektakel zich in de startblokken begaf. Natuurlijk gooien de maatregelen rondom het virus wat roet in het eten. Want eerlijk is eerlijk: in voorgaande jaren had ik inmiddels toch wel een handjevol food-festivals erop zitten.
Wanneer dit soort aangeleerde triggers niet tot uiting komen, voelt het dus kennelijk alsof het nog moet komen. Alsof de zomer nog moet beginnen. Maar nee, die is in volle gang en ik besef me ineens dat ik me aangepast heb naar een nieuw soort normaal. Niet per sé een slechter normaal, maar wel een ander normaal.
Het nieuwe normaal
Ja, dit hoor je overal en heel eerlijk: ik kan het eigenlijk niet meer horen. Het voelt als een goed geoefend propaganda-stuk dat bij genoeg herhaling in ieders koppie blijft zitten. En dan maar en passant gebruikt wordt als excuus waarom sommige dingen nu even minder leuk zijn dan normaal.
Maar ondanks dat ik wel degelijk de nadelen ervaar van de maatregelen, is dit een andere vorm van nieuw normaal dan waar ik in mijn leven nu mee te maken heb.
Ik ben immers met mini-pensioen. Hoera! Lang leve de vrijheid. Althans, voor een deel.
De verschillende fases van de eerste 3 maanden
Ja, ik heb enorm veel vrijheid om te doen en laten wat ik zelf wil. Zo heb ik al maanden geen wekker meer gezet. Ja, I know. En ook hoef ik me geen enkele avond zorgen te maken of ik nog iets moet voorbereiden voor de volgende dag. Tevens ben ik in de huidige, onzekere tijd niet bang om mijn baan te verliezen. Die heb ik namelijk niet meer.
Allemaal hele fijne aspecten en bijkomstigheden van even niet hoeven werken. En toch…ja, toch…merk ik nu dat het gras bij de buren nooit zo groen is als je dacht toen je even over de schutting keek.
Maand 1
De eerste maand nadat ik gestopt was met werken, voelde ik me vooral schuldig. Naar m'n vriendin, die wel moest werken. En naar mijn ex-collega's, omdat ik ze achter had gelaten in de bende van corona. Ik had verwacht dat het één groot vakantiegevoel zou zijn, maar natuurlijk hielp de corona-situatie daar ook niet heel erg mee. Geen excuus, maar wie verzint het om te starten met een mini-pensioen in zo'n chaos? Ik dus.
Maand 2
De tweede maand voelde ik me veel minder schuldig, maar werd ik wel een beetje onrustig. Maar dan op een positieve manier. Ik zat vol met ideeën en wilde ze allemaal het liefst nog dezelfde maand af hebben. De adrenaline van jaren werken zat nog steeds in mijn lichaam. Ook begon – tegelijkertijd – pas nu ook echt de intense vermoeidheid eruit te komen. Ik denk dat het bij veel mensen hier vaak misgaat: jezelf in twee complete extremen uitstrekken. Lichaam wil rust, jij wilt door.
Ook al had ik van tevoren besloten om 3 maanden he-le-maal niets te hoeven doen en elke dag lekker te gaan lezen op een terrasje: dat pakte heel even anders uit.
Maand 3
De derde maand begon ik meer te wennen aan mijn nieuwe situatie. Ik gaf mezelf meer rust, maar ook plande ik bewuster mijn tijd in om toch wat met die ideeën te gaan doen. Alles kreeg ineens een nieuw perspectief.
Toen ik op een doorsnee woensdag met mijn vriendin in een boomhutje in Drenthe zat, besefte ik me ineens wat vrijheid is: kunnen bepalen wat je wilt doen, wanneer je het wilt doen en met wie.
Afgezien van die vrijheid, die ik ineens een stuk bewuster lijk te ervaren, besef ik me ook dat lichaam en geest (in mijn geval) echt even nodig hebben om te wennen aan een nieuwe situatie. Vijftien jaar lang stond “even niet werken” voor mij gelijk aan “met vakantie”. En als zodanig voelde het de afgelopen tijd – zeker de eerste twee maanden – niet alsof ik definitief afscheid had genomen.
Het voelde echt alsof ik even op vakantie, of onbetaald verlof, was en hierna weer zou beginnen. Ik verbaas me er echt over hoe lang het geduurd heeft voordat mijn psyche zich hierop aangepast heeft. Langer dan ik van tevoren had gedacht. Maar ja, hoe realistisch is het dat je van tevoren weet wat er gaat komen als je deze situatie voor het eerst meemaakt ;-)
Leven van spaargeld
En ja, het financiële gedeelte is ook heel anders gelopen dan ik had verwacht. Ik had me goed voorbereid, door 12 maanden aan leefkosten + een noodbuffer opzij te zetten. Hoe dat precies in elkaar steekt, kun je hier lezen.
Ondanks die goede voorbereiding, had ik verwacht dat ik het doodeng zou vinden om geen vast maandelijks inkomen meer binnen te krijgen. Leven van spaargeld leek me echt een trade-off: een noodzakelijk kwaad om mezelf even dat jaartje rust en vrijheid te gunnen. In feite ben je namelijk gewoon je zuurverdiende geld aan het opeten.
En eerlijk is eerlijk: zo voelde het de eerste 2 maanden ook. En dan met name de eerste maand. Toen ik op de 25e vanaf de spaarrekening mijn eigen inkomen moest overmaken, haperde mijn brein eventjes. Het voelde gewoon echt heel erg onnatuurlijk om, na jaren dit andersom gedaan te hebben, ineens geld van mijn spaarrekening te gaan gebruiken voor uitgaven.
Maar nu? Het went. Ja, ik zie elke maand mijn spaarbuffer slinken. Elke maand geef ik zo'n 2.000 euro uit. En ook zie ik vanzelfsprekend (je zou kunnen zeggen: geheel volgens plan) minder binnenkomen dan er uit gaat. Precies het tegengestelde advies dat ik anderen normaal zou geven (geef minder uit dan er binnenkomt).
Maar zoals gezegd: dit was van tevoren bekend, het is me niet overkomen. En ook al eet ik nu mijn spaargeld op, het voelt heel wat minder eng en vervelend dan waar ik eerder dit jaar scenario's voor had geschreven. Zolang dit mini-pensioen het waard blijft, geef ik er dus ook graag mijn geld aan uit.
Alsof dit jaar niet gekker kon
2020 is nu al een jaar van extremen. Ik heb nog nooit zoveel op de schop gegooid als in dit jaar. En we zijn nog maar halverwege.
Geen baan meer, geen vast inkomen, leven van spaargeld, een groter en duurder huis…corona…beurzen die enorm op en neer bewegen (en dus ook mijn vermogen). Het is best wel een roller-coaster, tot dusver.
Maar, het wordt nog gekker. Als alles goed gaat, zal ik namelijk over een aantal weken de trotse vader zijn van een dochter. En daarmee mijn eerste kindje. Ok, wacht. ONS eerste kindje – sorry schat.
Een dochter
Natuurlijk komt dit niet uit de lucht vallen of doordat mijn vriendin iets gegeten heeft dat plots tot een volgroeide baby heeft geleid. Dit was bij ons al bekend VOORDAT ik besloot om te stoppen met mijn baan. Het was ook de reden dat wij duurder en groter wilden gaan wonen.
En ja, deze ontwikkeling brengt natuurlijk nog meer verantwoordelijkheid en onzekerheid met zich mee. Althans, zo voelde het 8 maanden geleden. Ik was er toen namelijk ineens niet meer zo zeker van dat ik zou kunnen stoppen met mijn baan. Onzekerheid en angst over de toekomst namen het over.
Je kunt meer uitdagingen aan dan je denkt
Met de steun van familie en mijn vriendin, heb ik toen besloten dat 2020 dan maar het jaar moest zijn waarin alles op de schop zou gaan. Overigens wel met goede voorbereiding en zo weinig mogelijk “YOLO” impulsen.
Maar toch, steun en voorbereiding meegenomen: ik zou in voorgaande jaren omwille van 1 verandering in mijn leven al zijn gaan twijfelen en zweten. Laat staan al deze veranderingen tezamen.
Wat ik hiervan heb geleerd? Je kunt meer aan dan je van tevoren zou denken. Echt! De angst voor de sprong is vaak groter dan de sprong zelf. En ja, zonder voorbereiding kan het vast ook lukken. Maar de kans is denk ik wel kleiner. En waarom zou je jezelf niet een betere kans geven tot slagen, als je hier de mogelijkheid toe hebt?
Mij heeft die voorbereiding behoorlijk wat moeite gekost, maar het is het tot zover 100% waard geweest. Nu ik het geplande scenario leef, ben ik mezelf dankbaar dat ik er alles aan gedaan heb wat ik kon. Niet dat het hierdoor geen uitdaging is, maar ik heb het mezelf door deze voorbereidingen wel iets makkelijker gemaakt. Denk ik. En verder adapteer ik waar nodig, op basis van wat het leven mijn kant op gooit.
De komende 3 maanden
Natuurlijk staan de komende maanden voornamelijk in het teken van het kleine mensje dat in ons leven komt. En aandacht nodig heeft. Het is voor mij de eerste keer dat ik vader word, dus ook ik zal even moeten wennen aan wederom een nieuw normaal.
En dat is ook deels waar dit mini-pensioen mij om te doen was: om echt de tijd te hebben voor deze nieuwe ervaringen. Om even niet te hoeven werken, zodat ik volledig mijn aandacht zou kunnen geven aan nieuwe gebeurtenissen en uitdagingen. Zelf te kunnen beslissen waar ik mijn tijd aan besteed.
Dat kost wat. Maar daar krijg ik ook heel wat voor terug.
Conclusie
De conclusies die ik voorlopig kan trekken, na ruim drie maanden mini-pensioen:
- Het loopt nooit precies zoals je denkt, maar je kunt wel jouw eigen kansen vergroten door voorbereidingen te treffen.
- De angst voor het onbekende is groter dan de werkelijkheid van de nieuwe situatie. Echt, ik was iemand die deze uitspraak altijd fel wilde weerleggen met tegenargumenten. Maar ook ik blijk een goed voorbeeld van dit cliché.
- Wij zijn als mens toch echt wel heel erg goed in het aanpassen naar nieuwe omstandigheden. Voor je het weet ben je gewend aan de nieuwe situatie, die voorheen als onmogelijk of zeer onwenselijk leek.
- Ook moet je jezelf kunnen toestaan om even gewoon helemaal “uit” te staan, om bij te komen en te ont-stressen. Vasthouden aan oude situaties, verlengt dit proces alleen maar. Zoals bij mij.
Wanneer ik 6 maanden terug zou gaan in de tijd en mezelf zou kunnen toespreken, zou ik mezelf een mini-pensioen als deze nog steeds aanbevelen? Zeker! Misschien nog wel met meer overtuiging dan waarmee ik destijds vol overgave dit avontuur begon te plannen.
