Na 15 jaar bij mijn huidige werkgever gewerkt te hebben, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mijn baan opgezegd. Per april zit ik officieel zonder werk. Geen negen-tot-vijf meer. Ok, en dan?
Ik moet eerlijk bekennen dat dit de moeilijkste beslissing is van mijn leven. Vijftien jaar heb ik er gewerkt. En ik laat een mooi bedrijf, fantastische functie, geweldige collega's en een heel goed salaris achter me.
Het kriebelt al een tijdje
Maar soms kriebelt het gewoon en krijg je dat stemmetje maar niet uit je hoofd. Het enthousiasme om een nieuw hoofdstuk te starten, begon zich steeds meer op te bouwen. Het was de angst, dat me ervan weerhield om de knoop door te hakken.
Angst voor de toekomst. Voor het onzekere. Om mijn comfort zone achter me te laten en het onbekende in te stappen. Mijn werk heeft grotendeels mijn identiteit gevormd, de afgelopen jaren. Ik ben dus allereerst heel benieuwd wie ik ben, zonder mijn vertrouwde baan.
En ja, ik heb in vijftien jaar een behoorlijke comfort zone opgebouwd. Status, routine, een mooi inkomen en nooit echt iets te klagen. Maar sinds ik eind januari mijn baan heb opgezegd, weet ik dat in april dat dus allemaal gaat veranderen.
Drie maanden even helemaal niets
Ik heb er bewust voor gekozen om allereerst 3 maanden even helemaal niets van mezelf te moeten. En de reden is, omdat ik me maar al te goed realiseer dat je niet veel kansen krijgt in je leven om jezelf even écht rust te gunnen.
Ik wil dan ook geen druk op mezelf zetten voor die periode. Het is dan lente en ik ben van plan om ervan te gaan genieten. Met een boek op een terras zitten, naar het strand wanneer iedereen aan het werk is en gewoon…even…pauze.
Verder ga ik me meer focussen op deze blog. Ik heb veel ideeën op de plank staan en ik kijk er naar uit om eindelijk de tijd te hebben om ze te gaan uitvoeren.
En daarna, na die drie maanden op m'n kont gezeten te hebben? Daar heb ik natuurlijk ook al ideeën over. Al zijn ze nog niet concreet genoeg om hier een duidelijk beeld van te geven. Maar volgt later.
12 maanden “cash buffer”
Deze beslissing heeft natuurlijk ook financiële gevolgen. Over een maand krijg ik voor het laatst mijn salaris gestort. En dan…dan is het gedaan met het maandelijkse vaste inkomen, waar ik meer dan 180 maanden op heb vertrouwd.
Om mezelf financieel de ruimte te geven, heb ik het afgelopen jaar mijn cash buffer uitgebouwd. Ook wel liefkozend mijn F-You Money genoemd. Onder andere door flink te sparen, winst te nemen uit diverse aandelen en over het algemeen zuiniger te leven.
Ik heb nu genoeg geld op een aparte spaarrekening staan om er tenminste 12 maanden van te kunnen leven.
In de afgelopen vijf jaar heb ik systematisch in mijn kostenplaatje gesneden en al mijn uitgaven nauwkeurig bijgehouden, waardoor ik een goed beeld heb van het bedrag dat ik in een jaar uitgeef. En daarbij ook een buffer van 20% meeneem in de berekening.
Want ja: life happens!
Wennen aan geld dat niets staat te doen
Deze cash buffer heb ik gemixte gevoelens over. De afgelopen jaren heb ik zo weinig mogelijk cash aangehouden, om zodoende zoveel mogelijk te kunnen investeren.
Afgezien van een Emergency Fund van duizend euro, stond vrijwel al mijn geld ergens z'n werk te doen om rendement te genereren.
Dus het voelt onwennig om geld te hebben, dat in feite niets staat te doen.
Maar aan de andere kant geeft het me heel veel rust, te weten dat ik de komende 12 maanden, in principe, geen investeringen hoef te verkopen om van te leven.
Dus alles kan verder geïnvesteerd blijven en er is zelfs ruimte om beleggingen te doen, mocht de markt verder instorten dan de afgelopen week het geval was.
Passief inkomen gebruiken
Ik bouw al jaren aan een portfolio dat me passief inkomen geeft. En ik ben van plan om een deel hiervan het komende jaar te gaan gebruiken, naast de cash buffer die ik al heb aangelegd.
Deels omdat ik hierdoor een extra inkomen heb, maar voornamelijk omdat ik wil ervaren hoe het is om van passief inkomen te leven. Want als ik in de toekomst een groot deel van mijn leven wil gaan betalen van dat passieve inkomen, is dit een mooie test-case om ervaring op te doen.
Wat nou als het misgaat?
En wat als dit nou allemaal niet gaat werken zoals ik wil? Wat nou als mijn ideeën op niets uitlopen en ik na 12 maanden door mijn geld ben en de onzekerheid de overhand gaat krijgen? En ik mijn baan misschien voor “niets” heb opgezegd?
Ik ga er niet vanuit, maar het is natuurlijk een realistisch scenario. Plannen zijn leuk, maar het leven valt niet altijd te plannen. Ik hou er rekening mee, maar ga proberen er niet naar leven.
“Energy flows, where attention goes!” & “We'll cross that bridge when we get there”
Conclusie
Dus, ik heb mijn baan opgezegd. Ben ik al financieel onafhankelijk? Nee, zeker niet! Maar ik zie deze beslissing en het komende jaar als een goede mogelijkheid om te testen hoe een mini-pensioen voelt. Zonder vast, vertrouwd inkomen. En met een berg onzekerheden.
Ondanks het gemak en veilige gevoel van mijn financiële buffer, zie ik mezelf niet 12 maanden chillen en op m'n handen zitten. Daar heb ik veel te veel ideeën voor, die ik wil uitvoeren. Maar ik geef het wel even de kans om zich te ontwikkelen.
Want daar heb ik toch al die jaren voor gewerkt, gespaard en geïnvesteerd! Om meer te kunnen en minder te moeten. Om de optie te hebben om dit soort nieuwe avonturen aan te kunnen gaan. Op naar het volgende hoofdstuk!
“You don’t have to see the whole staircase, just take the first step.”
– Martin Luther King, Jr.
