Ik probeer eens per maand een paar dagen ergens in mijn eentje in een huisje te zitten. Niet alleen om te ontsnappen aan de drukte van de stad, maar ook om alleen te zijn met mijn gedachten. En zoals altijd, ontstaat er in die stilte een soort ruimte om te reflecteren.
Na mijn studie, waar ik veel te lang over heb gedaan, begon ik een tijdelijke baan in de reiswereld. Het was een baan als reisadviseur. Heel wat anders dan waar ik tijdens mijn studie bedrijfskunde voor klaargestoomd was, maar ik wilde gewoon iets doen wat mij leuk leek. Ik had net een paar seizoenen in het buitenland gewerkt en had heel wat reizen gemaakt. Misschien dat daarom mijn studie zo lang duurde ;-)
Het beklimmen van de corporate ladder
Ondanks dat ik vol enthousiasme begon als reisadviseur, merkte ik na een aantal maanden een soort onrust. Een bepaalde teleurstelling. Dat ik op een of andere manier niet mijn volle potentieel aan het benutten was in dit werk. Het salaris was laag, de verantwoordelijkheden waren minimaal en de uitdagingen leken snel te zijn overwonnen. Met een beetje geluk, kwam er al vrij snel een functie vrij als marketing medewerker en een jaar later werd ik gepromoveerd tot marketing manager.
Wow, ik heb een officiële titel met “manager” achter mijn naam. Ik voelde me trots, ik had iets bereikt. Ik merkte dat ik me onbewust anders ging gedragen ten opzichte van mijn baan. Schouders wat rechter, vol trots sprekend over mijn werkzaamheden en het reismerk. Ik werkte keihard en stopte bijna al mijn vrije tijd in nieuwe initiatieven die het bedrijf verder zouden doen groeien.
Niet lang erna vertrok onze toenmalige director en stond die positie open. Ik ging als een malle aan de slag om te bewijzen dat ik een kans verdiende om de dagelijkse leiding over het bedrijf te kunnen voeren. Drie vestigingen in Nederland, als onderdeel van een internationaal reismerk – dat kon ik! En zo geschiedde: ik werd Commercieel Manager.
Een gevoel van “ertoe doen”
Een hele verantwoordelijkheid en ook even wennen. Want voor het eerst waren er heel wat mensen afhankelijk van mijn beslissingen, luisterend oor en fouten. Ik voelde me nog trotser dan voorheen, tevens gesteund door een mooi salaris en ditto naam op mijn visitekaartjes. Ik werkte nog harder dan voorheen en ging helemaal op in de identiteit van het reismerk. Veel internationale vergaderingen en zeggenschap over het reilen en zeilen van diverse afdelingen, ook in andere landen.
En het bedrijf zette het ene verkooprecord na het andere. Het personeel verdubbelde en ook kreeg ik de kans om in België ons merk uit te breiden via een vestiging daar. Inmiddels was ik geen Commercieel Manager meer, maar General Manager.
Je kunt je afvragen: “who cares – what's in a name?” Nou, het deed er voor mij wel degelijk toe. Ik was iemand die bewezen had de verantwoordelijkheid niet alleen aan te kunnen, maar ook succesvol erin te kunnen zijn.
Of het nou was omdat ik zo geconditioneerd was of ik het mezelf had aangeleerd in al die jaren: hoe hoger op de ladder, hoe meer bevestiging ik kreeg van mijn eigen waarde. Er waren tevens maar weinig mensen die ik sprak, die een hoger salaris hadden dan ik. Wat alleen maar meer olie op het vuur gooide en me nog “beter” deed voelen.
Ik leefde voor het bedrijf, de (ex)collega's die er werkten en de reizen die we verkochten aan klanten. Mijn werk was mijn identiteit. Ik WAS het merk. En dat ik daarvoor betaald werd met een mooi salaris, veel reizen en aanzien – deed me goed.
En toen, zonder duidelijke reden, genoot ik er ineens niet meer van. Al die mooie dingen die me in die 15 jaar zoveel voldoening hadden gegeven…ze bleken ineens minder vullend dan voorheen. Ik begon te twijfelen of ik nog wel zo hard wilde werken. Of het salaris de extreme stress wel waard was. Ik stond verschillende keren op het randje van omvallen en elke week voelde als een groter gevecht tegen mezelf.
De angst voor het onbekende en een gouden kooi
Het stemmetje in mijn hoofd zei dat ik ermee moest stoppen. Dat het de stress en strijd niet waard was. Maar ik kon het niet. Ik was zo gewend om te voldoen aan mijn eigen verwachtingen, dat ik excuses begon te verzinnen: “het valt allemaal wel mee, dit is tijdelijk, iedereen werkt hard, je hebt een fantastisch salaris, dit ga je nooit meer vinden, wees toch dankbaar” etc etc.
Maar het viel niet langer mee, het was niet tijdelijk en ook al ben ik niet vies van de sokken uit m'n schoenen rennen voor een deadline – het ging gewoon niet meer.
En toen, in april van 2020, was het moment dat ik mijn laatste werkdag had. Na 15 jaar purpose, nu even niet. Tijd voor wat nieuws, voor het onbekende. Nieuwe uitdagingen die me om de oren zouden vliegen. Tijd om te werken aan mijn passie: personal finance, deze blog, projecten, onderzoek, marketing, advies etc.
Maar wat als een vakantie en ultieme vrijheid had moeten voelen, voelde als een kleine crisis. Ineens had ik die titel niet meer. Ik had geen inkomen meer. Zelfs het minimumloon haalde ik maar net met grote moeite. Ineens was daar het moment dat ik gestript was van alle zaken die mijn identiteit hadden gevormd in al die jaren: een goed inkomen, aanzien, een doel, zeggenschap, collega's, een carrière.
Ik heb (nog steeds) geen idee wat ik aan het doen ben
Voordat ik stopte met mijn baan, had ik een heel stappenplan gemaakt. Waar ik wilde zijn en hoe ik daar ging komen. Wat mijn “functie” zou zijn in de samenleving en hoe ik mijn eenmanszaakje tot een succes zou maken. We zijn nu inmiddels zo'n 18 maanden verder. En ik ben niet waar ik toen dacht te zijn.
Ik heb namelijk geen idee wat ik aan het doen ben.
Niet dat ik helemaal niets doe of dat ik de weg kwijt ben. Ik doe veel dingen en geniet er weer dagelijks van. Maar ik kan het gewoonweg niet passend maken in een hokje. En dat zorgt soms nog wel voor verwarring. Ik voel me als een bakker die tevens designer-schoenen en spelcomputers in de etalage heeft staan. Van alles wat, maar op het oog niet samen te vatten binnen een kader.
- Heb ik een functie, een titel? Nee, niet iets wat ik op een visitekaartje kan zetten.
- Heb ik een goed inkomen? Nee, nog niet in de traditionele vorm van een salaris of dikke bedrijfswinst.
- Zijn er mensen die zakelijk op mij rekenen en mij het gevoel geven ertoe te doen? Uh, nee.
- Heb ik status en aanzien? Niet dat ik weet.
Al die dingen die me in de afgelopen 15 jaar een gevoel van waarde hebben gegeven, zijn er niet meer. Ik doe niet langer “een ding” als werk. Ik doe van alles wat. Oh, wat had ik daar een hekel aan als mensen dit vroeger zeiden, wanneer ik vroeg naar hun werk.
Ondanks dat het me heel wat tijd heeft gekost om te accepteren dat het okee is om niet precies uit te kunnen leggen “wie ik zakelijk gezien ben”, ben ik blij en tevreden met wat ik nu doe.
Doen wat bij je past
Ik ben 15 jaar uitermate content geweest met het werken voor een bedrijf en heb er heel veel kennis opgedaan en enorm veel geleerd. Ik ben nu voor mezelf begonnen en heb nog niet eens de vreugde gevoeld die ik in mijn piek-jaren van mijn baan heb ervaren. In feite moet ik weer van vooraf aan beginnen op dit nieuwe traject. Zoals ik ooit begon aan mijn carrière.
Maar ik besef me wel degelijk dat ik jarenlang gedacht heb dat mijn carrière een eenbaansweg naar boven was. Dat ik tot aan mijn pensioen, binnen een bepaald kader moest groeien. Dat ik de sprongen in salaris nodig had om te kunnen blijven genieten van het leven. Dat keihard werken nou eenmaal een voorwaarde is voor succes. En ga zo maar door.
Heb ik een plan voor de toekomst? Op het moment niet echt. Ik leef een beetje in het “nu”. Dat kan me soms wel eens onzeker maken, want je hoort nou eenmaal een plan te hebben om succesvol te zijn. Maar ik ben nu wellicht geen manager meer met een mooi salaris, ik ben wel: vader, broer, vriend, zoon, schoonzoon, nieuwsgierige vent, hoopvol, vol vertrouwen, gemiddeld getalenteerd etc etc.
Ik heb nu even weinig zin om zo hard te presteren als toen. En ik merk dat ik van veel minder geld kan leven. En daardoor niet eens een minder leuk leven heb dan in voorgaande jaren.
Moet ik hiermee aan mezelf gaan twijfelen of mij minder mens voelen, omdat ik mezelf hiermee misschien neerzet als lui en totaal niet ambitieus? Al helemaal, omdat ik dat vroeger namelijk zelf wel dacht over mensen die in mijn huidige situatie verkeerden?
En maakt het wat uit en is het hele idee niet juist dat we doen wat we willen, zonder ons iets aan te trekken van wat anderen van ons vinden? Want is de behoefte aan een dergelijke validatie van onze medemens nu juist niet het hele probleem? “No one really cares, but you!”
Misschien ligt daar het antwoord. Of juist het excuus. Ik ben er nog niet achter.
De toekomst van mijn werk
Ik lees de laatste tijd veel over de opkomst van de zogeheten “gig economy”. Slimme mensen die discussiëren over onze relatie met en invulling van ons dagelijkse werk en of dit in de toekomst nog wel zo gaat zijn als in de afgelopen 50 jaar.
Want stel je dit eens voor: je hebt geen vaste baan zoals we het nu voornamelijk kennen, maar je werkzaamheden bestaan uit taken.
- Je bezorgt maaltijden op de fiets
- Geeft bijles in Engels
- Knapt oude meubels op en verkoopt ze online
- Doet vertaalwerk voor diverse merken
- Verhuurt een vakantiehuisje aan het strand
Stuk voor stuk, afzonderlijk niet genoeg om van te kunnen leven. Maar samen goed voor een prima inkomen. Zou dat iets zijn waar ik tevreden mee zou zijn? Zou ik kunnen wennen aan een gig-economy? Of mijn inkomen meer zien als optelsom van allerlei werkzaamheden, in plaats van een vaste bron van inkomsten? Ik weet het nog niet, maar ik sta er wel steeds meer voor open.
Vroeger konden mensen heel wat meer klussen in huis bijvoorbeeld, totdat we anderen inhuurden om het werk voor ons te doen. We hebben alles uitbesteed. En daar liggen in de toekomst wellicht meer kansen. Mensen hebben allerlei talenten die wellicht onbenut blijven, doordat we ons 100% focussen op dat ene in ons leven wat het geld binnen moet brengen. En waar een functietitel bij hoort.
Serieus, er zijn mensen die een Youtube kanaal hebben over hoe je het beste vlekken uit een bankstel en kleding kunt halen. En hier een voltijd inkomen mee verdienen.
Ik moet mijn identiteit dus wellicht opnieuw gaan vormgeven en het oude kleed van me afschudden. Ik weet niet waar het allemaal heengaat en wat ik over vijf of tien jaar doe en waar ik dan ben. Of wie ik ben. Maar voor nu ben ik, voor het eerst in 18 maanden, helemaal okee met de nieuwe situatie.
