Als je al wat meer posts van mij gelezen hebt, weet je waarschijnlijk al dat ik vroeger geen spaarder was. Het was niet dat ik geen geld had, maar ik zag gewoon het nut niet echt in om overal voor te sparen.
Ik had wat geld op een spaarrekening staan en daar betaalde ik alles van. Kleding, nieuwe iPhone, planten voor thuis, noem het maar op. Ik maakte nooit ergens een budget voor.
Daardoor had ik bijvoorbeeld ook geen enkel idee wat ik nou eigenlijk aan m'n reis door Azië had uitgegeven en het achteraf uitrekenen vond ik echt te veel werk.
Dat ging lang goed, tot ik op een dag naar mijn spaarrekening keek en realiseerde dat het van een comfortabele buffer naar een zielig klein hoopje was geslonken. Hoe dan?
Ik keek er een beetje verloren naar en besefte al snel dat ik dit volledig aan mijzelf te danken had. Maar ik kon mezelf er gewoon niet toe zetten om een “vakantierekening”, een “kleding budget” of een “wat als mijn iPhone kapot gaat” buffer aan te maken.
Ik ben mezelf gaan terugbetalen
Ok, dus aparte spaardoelen en -rekeningen aanmaken was dus niets voor mij op dat moment. Wat dan? Ik heb toen, geen idee meer hoe ik erop kwam, iets bedacht waarmee ik niet echt zou sparen maar wel zou “voelen” hoeveel ik eigenlijk ergens aan uit had gegeven.
Ik besloot om alles wat ik niet gepland had om uit te geven en dus meer als een impulsieve aankoop deed, in 12 maanden aan mezelf terug te betalen.
Dat hield in dat wanneer ik bijvoorbeeld ineens een nieuwe iPad had gekocht, ik het gehele bedrag van die iPad in 12 maanden naar m'n spaarrekening overschreef. Alsof ik een lening aan mezelf terug zou betalen.
Dit lijkt misschien een wat vreemd concept, om jezelf terug te gaan betalen. Je hebt er immers geen lening voor hoeven afsluiten, je zet het niet op een creditcard en ik hoefde er ook niet voor rood te gaan staan.
Om mezelf niet een full-time accountant te laten worden, besloot ik wel dat ik deze strategie alleen zou toepassen op aankopen van meer dan 100 euro.
Zodoende zou ik niet allerlei kleine uitgaven continu in mijn bank-app moeten zetten (wat natuurlijk de weerstand nog groter zou maken om het te doen).
Er moest ineens heel veel terugbetaald worden
Na 6 maanden dit braaf en structureel toegepast te hebben, zag ik mijn verplichte terugbetalingen ineens heel hard oplopen.
Er stonden per maand nu zo'n 9 overschrijvingen naar mijn spaarrekening gepland en het totale bedrag was bij elkaar inmiddels zo'n 250 euro (dat betekent dus dat ik al voor 12 x 250 = 3000 euro aan spullen had gekocht).
Dat is een flinke hap uit je maandelijkse besteedbare inkomen, die je niet aan andere dingen kunt uitgeven. Zeker in maanden (hallo december) waarin ik toch al meer kosten had, werd ik even goed met m'n neus op de feiten gedrukt dat ik echt veel spullen had gekocht de afgelopen tijd.
Maar, ik hield vol en wilde minimaal een jaar dit doen om te kijken wat het psychologische en financiële effect zou zijn.
Het resultaat na een jaar aan terugbetalingen
Omdat ik aan het begin met mezelf had afgesproken om elke aankoop in 12 maanden terug te betalen, wist ik ook dat er een moment zou komen dat de eerste terugbetalingen zouden stoppen.
“Yesss, die iPad aankoop in maart is dan volledig afbetaald.” Nu zouden dan toch echt die geplande overschrijvingen in aantal en grootte af moeten nemen, zodat ik weer wat meer ruimte had om maandelijks andere dingen van te doen.
Mooi niet dus. De eerstvolgende maand was het bedrag nauwelijks afgenomen. Waarom? Omdat ik maar door was gegaan met spullen kopen en het afbetalen als een soort excuus zag om hier niet mee te stoppen.
“Ik betaal mezelf toch terug, dus ik ben goed bezig. Dan kan dit er ook nog wel bij”.
En toen pas ben ik echt gaan sparen
Ineens was ik het helemaal zat. Ik walgde nog net niet van mezelf, maar ik was me hierdoor plots goed bewust van mijn enorme koopverslaving.
Ik had inmiddels zoveel terugbetalingen aan mezelf ingepland, dat het leek alsof ik ineens keihard in salaris achteruit was gegaan en “letterlijk” minder te besteden had per maand.
En toen viel het kwartje: ik moest echt gaan sparen.
Vanaf dat moment ben ik op zoek gegaan naar een bank die mij meerdere spaarrekeningen kon bieden, waar ik elke spaarrekening een doel en naam kon geven. Een spaarrekening voor de gemeentebelastingen, kleding, vakantie, nieuwe laptop etc.
Ik wist voor veel zaken natuurlijk precies wanneer en hoeveel ik nodig zou hebben, zodra de tijd daar was.
Dus ik plande elke maand keurig een klein bedrag in, wat naar de desbetreffende doelspaarrekening zou gaan. En dat doe ik vandaag de dag nog steeds.
Hoe mij dit heeft geholpen
- Ik plan nu vooruit en kan veel beter inschatten hoeveel ik straks nodig heb om iets te betalen of kopen.
- Door het plannen, heb ik de emotie van een impulsaankoop eruit gehaald. Als ik nu iets direct wil hebben en het is vrij duur, dan stel ik mezelf de vraag of ik hier wel echt maandenlang voor zou willen sparen (vaker niet dan wel).
- Ik heb veel meer rust in m'n hoofd, omdat ik weet dat ik “er een spaarrekening voor heb”.
- Ik ben veel bewuster geworden van de dingen die ik koop. Door vooruit te plannen, lijken ineens heel veel zaken niet belangrijk meer om te hebben om het hebben.
- Het klinkt misschien een beetje “geeky”, maar het geeft gewoon een gevoel van voldoening om je doelen steeds dichterbij te zien komen.
- Vooruit sparen en uiteindelijk datgene kunnen kopen of betalen waarvoor je gewerkt hebt, geeft een gevoel van trots wat ik nooit had als ik het “maar gewoon kocht, omdat het kon”. Ook omdat je zodoende echt ergens naartoe leeft, ben je veel dankbaarder voor hetgeen je koopt.
Ben jij al een fanatieke spaarder of ben je net als ik – was – iemand die gewoon alles koopt op het moment dat je het wilt hebben?
Wat je situatie ook is, ik hoop dat je wat aan mijn ervaring hebt.
