Je hebt twee soorten financieel verlies: papieren verlies en daadwerkelijk (gerealiseerd) verlies. De twee lijken hetzelfde, maar zijn het niet.
Heb je al jouw geld in een wereldwijde ETF zitten en de markt daalt, zoals nu, dan kijk je tegen een papieren verlies aan. Zo lang je niet verkoopt, kan het nog goed komen. En historisch gezien doet het dat ook. Kwestie van tijd.
Maar gerealiseerd verlies ontstaat wanneer je zelf de beslissing hebt genomen om een belegging te verkopen met verlies of je onvrijwillig een verlies moet nemen. Onvrijwillig verlies ontstaat wanneer bijvoorbeeld iemand er met jouw geld vandoor gaat of de belegging loopt op niets uit, nog voordat je uit kunt stappen.
Celsius Network
Zo’n 2,5% van mijn belegde vermogen stond in crypto bij Celsius Network rente te verdienen. Dat is iets minder dan 1/6 van de totale crypto in mijn portfolio. Verder stond 5% van mijn vermogen in stablecoins (cash equivalent) bij Celsius.
Nu Celsius in de problemen zit, is het maar de vraag of en hoeveel hiervan ik ooit nog terug zie. Ze hebben faillissement aangevraagd en de rechtbank zittingen zijn afgelopen maandag begonnen. Hieruit blijkt dat Celsius Network meer verplichtingen (schulden) dan bezittingen (assets) heeft. En dus, zouden ze nu direct weer open gaan, kunnen ze niet iedereen hun crypto terugbetalen.
Invictus Capital
Ook investeer ik al sinds 2017 een deel van mijn vermogen bij Invictus Capital. Dit waren de eerste indexfondsen in crypto, die de top 10 en top 20 volgden. In de loop van de jaren heeft Invictus een hele suite aan beleggingsproducten geïntroduceerd, waaronder het Invictus Alpha Fund.
Dat is/was een fonds waarin je, net als bij Celsius Network, crypto uitleende en vast kon zetten tegen rente. Ook hier stond zo’n 2,5% van mijn crypto geparkeerd.
Onlangs ontving ik een mail van de advocaten van Invictus, dat dit deel van hun bedrijf geliquideerd gaat worden. En het nog maar de vraag is of mijn crypto’s ooit nog terugbetaald kunnen worden.
NB: overigens geldt dit niet voor de fondsen van Invictus, zoals C10 en C20. Die staan onder een aparte entiteit. Het lijkt dus voornamelijk te gaan om het Alpha Fund.
Chaos en domino’s
Het zal je niet ontgaan zijn dat het ene domino-steentje na het andere begon om te vallen eerder dit jaar. Het ontstond allemaal door het drama bij UST / Terra / LUNA. Heel veel mensen zijn hier hun vermogen in kwijtgeraakt.
Daarna bleek dat een van de grootste fondsen in crypto, Three Arrows Capital, niet langer aan z’n verplichtingen kon voldoen en de founders zijn kennelijk niet op komen dagen voor de rechtbank.
Het probleem, blijkt nu, dat HEEL veel crypto fondsen en platformen op de een of andere manier een link hadden met Three Arrows Capital. Die fondsen parkeerden hun (overtollige) crypto bij hen, in ruil voor een rendement. En dat rendement werd dan weer aan gebruikers zoals ik betaald in de vorm van rente.
Risico’s, maar toch…
Ook al was ik me volledig bewust van het feit dat er risico’s verbonden zitten aan dit soort activiteiten, had ik zelf nooit verwacht dat dit kaartenhuis zodanig snel kon gaan instorten.
Celsius Network is een van de grootste crypto-leenbedrijven (op de top hadden ze 20 miljard dollar onder beheer) en hun CEO was elke week op de AMA en via diverse officiële nieuwskanalen te volgen: CNBC, FOX News, Bloomberg, Kitco etc.
Invictus had net dit jaar hun officiële papieren bemachtigd om wereldwijd als volledig gereguleerde instelling behandeld te worden. Hier zijn maanden, zo niet jaren aan due dilligence aan vooraf gegaan. Onlangs schreven ze nog: “We are very proud to have become the world's first regulated, tokenised and administered mutual fund”
Maar alles kan zomaar anders lopen.
Ja, er zat risico aan. Ja, daarom heb ik mijn geld en crypto’s gespreid over de fondsen waarvan ik dacht dat ze het meest betrouwbaar waren. En toch sta ik, net als honderdduizenden mensen, nu achteraan in de rij. Wachtend op een uitspraak van een rechter.
Dit Youtube filmpje van iemand die heel veel grote namen in z’n show heeft gehad (en de CEO’s persoonlijk sprak op maandelijkse basis), geeft de pijn mooi weer.
Permanent verlies is pijnlijk
Kijk, papieren verlies is balen om naar de kijken. Maar permanent verlies is iets waardoor je definitief je geld niet meer terugziet.
Er zijn inmiddels duizenden verhalen te lezen op het internet van mensen die zichzelf van het leven willen beroven, omdat ze door deze ellende en chaos al hun geld kwijt zijn.
Alleenstaande moeders die nu hun kids niet meer kunnen onderhouden en dreigen de voogdij te verliezen, als gevolg van hun beslissingen en vertrouwen in dit soort fondsen en de beloften van dergelijke CEO’s.
Overigens zijn de comments onder de verhalen van “slachtoffers” niet mals. “Had je maar beter onderzoek moeten doen”. Ik vind dit soort reacties pijnlijk en treurig, maar (helaas) ook deels terecht. Je neemt zelf het risico met je geld. De verantwoordelijkheid kun je dan ook niet zomaar afschuiven op een ander, wanneer het mis gaat.
Ik neem mijn verantwoordelijkheid. Ik heb de keuze gemaakt om mijn geld aan iemand anders toe te vertrouwen. Ik heb geluisterd naar de beloften en na mijn eigen onderzoek bepaald dat ik het risico waard vond.
De vraag is hoeveel ik nog terug ga zien. Ik ben er niet ZO slecht aan toe. Maximaal kan ik 10% van mijn vermogen kwijtraken, als ik helemaal niets meer terugzie. Het kan veel erger, maar leuk is het niet.
Een voordeel van dalende crypto-koersen is wel, dat dit bedrag steeds kleiner wordt ;-)
Lessen voor de toekomst
De vraag die ik me hierbij altijd stel: had ik het anders kunnen en willen doen?
Ja, met de kennis van nu wel natuurlijk. Maar ik handelde de afgelopen jaren met het volledige besef dat er risico’s aan verbonden zaten. En ik was bereid om dit risico te nemen.
Niet met heel mijn vermogen, maar een klein deel. Blij dat ik dit op deze manier gemanaged heb. Ik heb wel degelijk de druk en FOMO gevoeld om meer bij o.a. Celsius en Invictus in te leggen. Maar ik had mijn risico-grenzen al tijden geleden bepaald en heb me er (gelukkig) aan gehouden.
In de toekomst zal ik vast en zeker nog van dergelijke fouten gaan maken. Foutloos zal ik niet zijn in mijn beleggings-reis. En ook zal ik risico’s blijven nemen.
Maar voorlopig ben ik wel heel even genezen van dit soort praktijken. Dat zal wel even een paar maanden kosten, voordat ik weer de behoefte heb om te pionieren en experimenteren.
Wat nu?
Wachten. Gewoonweg wachten. Ondertussen heb ik de maximale pijn alvast genomen. Ik heb de 10% die nu op het spel staat, alvast afgeschreven. Zo went mijn brein nu alvast aan de klap en kan het straks alleen maar meevallen.
In een jaar waarin de markten toch al veel klappen krijgen, en mijn portfolio ook, is dit natuurlijk niet prettig. Even slikken.
Maar gewoon weer doorgaan. Met de ervaringen, lessen en een paar pagina’s aan dagboek-verhalen rijker.
